شیرینی‌‌پزی در ایران

شیرینی‌پزی، یه هنره با تمام کرشمه‌های یک هنر اصیل. باید در دهان گذاشت و آرام‌آرام زیر دندان برد، تا جادوی طعم و مزه‌اش فاش بشه.

شاید براتون جالب باشه که بدونید ریشه نخستین شیرینی‌ها به ایران باستان برمی‌گرده. ایرانی‌های باستان «جو» رو نیم‌کوب کرده و با میوه و شیر مخلوط می‌‌‏کردن و به صورت حریره می‌‌‏خوردن؛ یا آردش می‌‌‏کردن و نان و شیرینی می‌‌‏پختن. در کتب تاریخی اومده زمانی که شاهان هخامنشی می‌خواستن از کاخ تابستانی (شوش) به تخت جمشید یا برعکس برن، خدمه کاخ به قنادها دستور می‌دادن که پیش از ورود شاه به کاخ، نان و شیرینی رو حاضر کنن. بنابراین، غذای اصلی مردم در دوران هخامنشی علاوه بر گوشت و نان و سایر غذاهای معمول، شامل انواع شیرینی کلوچه هم بوده.

در ایران معاصر، تاریخچه شیرینی‌پزی قدمتی طولانی داره. عمر بعضی از شیرینی‌های سنتی‌ تا زمان قاجار می‌رسه. برخی از انواع مختلف شیرینی‌های قدمت‌دار در ایران عبارتند از:
لوز و قرابیه تبریز که شهرت جهانی دارن. باقلواها، شیرینی نارگیلی و شیرینی گردویی پفکی قزوین، سوهان قم، رشته خشکار و نان پنجره ای گیلان، گز اصفهان، کلمپه کرمان، کاک و نان برنجی کرمانشاه، قرابیه تبریز، باسلوق، لطیفه، شیرینی زنجبیلی و شیرینی پادرازی خراسان. یزدی‌ها هم که استاد پخت قطاب، کیک یزدی، باقلوا، پشمک، حاجی بادام و… هستند.
در شیراز هم یوخه، ترحلوا، شیرینی فسایی و مسقطی شیرازی مشهوره.